Verdrietig

 

Luuk en Sven over verdrietige emoties bij mama: Sven biedt me zonder te praten zijn ‘doek’ aan (lees hemd van de vorige dag die gepromoveerd is tot Snuif-knuffel-doek). Daar mag ik dan even aan snuiven. Luuk tapt en klopt op mijn rug, komt wel goed mama… Of zegt mama au. Emoties hebben ze feilloos door.
Mogen kinderen zien dat je huilt en verdriet hebt? Ik denk van wel. Mogen ze je troosten? En ben je even de kleine en zij de grote? Ik denk van wel. Alleen niet te vaak.

In sommige gevallen is de rouw teveel. En kun je het ook niet bij je partner, familie of vrienden neerleggen. Je eigen rouw nemen en leren dragen kan dan met een (rouw)therapeut of lotgenotencontactgroep.
Mensen mijden op een begeven moment de mens in rouw. Het voelt dan als zwaar en de verhalen zijn ook om depressief van te worden. Veel ouders van gehandicapte kinderen hebben en soort vorm van chronische rouw. Doelen en verwachtingen die continue moeten worden bijgesteld. Loslaten en aanvaarden is een lange hobbelige weg.

In 2003 richtte ik een lotgenotencontactgroep op de MIM -Moeders Informeren Mogelijkheden- een afgeleide van Moeders Informeren Moeders een gespreksgroep voor moeders met gezonde kinderen. Hier heb ik eindeloos kunnen praten en delen over Luuk en Sven. En niemand werd moe van elkaars verhalen, we slurpten ze op. En we lachten ook heel veel, de zwarte humor die alleen hier kon worden gedeeld. De rouwverwerking is hier op zijn plaats en de balans van geven en nemen in orde.

Ieder heeft zijn eigen unieke rouwverwerking soms is de steun van bijvoorbeeld je partner voldoende, soms een lotgenoten contactgroep. En heel soms een stukje samen met een rouwtherapeut. In dat laatste geval ontmoet ik je dan graag.
Kim Lakke
www.hartverstand.nl